Στο προηγούμενο τεύχος μας είχαμε κάνει λόγο για τον 5ο Λαϊκό Αγώνα Δρόμου Περιστερίου, που πραγματοποιήθηκε κανονικά την Κυριακή 4 Νοεμβρίου στους δρόμους της πόλης μας. Εδώ είμαστε ένα μήνα μετά για να αποτιμήσουμε, εκ των υστέρων, το πώς κύλησε η μέρα που το Περιστέρι φόρεσε τα αθλητικά του.
Η αλήθεια είναι ότι η μέρα δεν άρχισε με τον καλύτερο τρόπο. Αποφασίστηκε τα νούμερα να δοθούν ακριβώς πριν την εκκίνηση, μια επιλογή άστοχη, ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε ότι από την έναρξη υποβολής δηλώσεων συμμετοχής μέχρι τον αγώνα πέρασε περίπου 1 μήνας, πάρα πολύς χρόνος δηλαδή για την οργανωτική επιτροπή να διευθετήσει το συγκεκριμένο θέμα. Γενικά επικράτησε μια συμφόρηση στο προαύλιο του Δημαρχείου για την ολοκλήρωση της διαδικασίας, αλλά τέλος καλό όλα καλά, αν και εξαιτίας των προαναφερθέντων οι δρομείς καθυστέρησαν να εκκινήσουν ένα τέταρτο. Τίποτα σπουδαίο. Και για να είμαι ειλικρινής εδώ σταματούν τα όσα μη θετικά στοιχεία παρατήρησα στη διοργάνωση.
Σε αυτό το σημείο να πω ότι όλα αυτά τα γράφω ιδίοις όμμασι, καθώς είχα την τιμή να συμμετάσχω. Έτρεξα, κουράστηκα, πείσμωσα, τερμάτισα και στο τέλος ένιωσα περήφανος για τον εαυτό μου και την επίδοσή μου. Για μένα η πεμπτουσία του αθλητισμού.
Κατά τη διάρκεια δεν έλειψαν κάποια μικροσυμβάντα στους δρόμους, καθώς λόγω των ολιγόωρων κυκλοφοριακών ρυθμίσεων κάποιοι εξαγριωμένοι οδηγοί δε δίστασαν να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους για τον αγώνα, βάζοντάς τα κυρίως με τους τροχονόμους που από τη μεριά τους έκαναν ό,τι μπορούσαν. Στο άλλο άκρο όμως, και εδώ μιλάω αποκλειστικά ως συμμετέχων, να ευχαριστήσω θερμά τους πολλούς οδηγούς που με κόρνες, χειροκροτήματα και φωνές μας συντρόφευσαν ανά τη διαδρομή. Το ίδιο ισχύει και για τον συγκεντρωμένο κόσμο στον τερματισμό• οι δρομείς εκτιμούν την ενθάρρυνσή. Στην τελική ήταν μια εξαιρετική διαδρομή, που κάλυψε μια αρκετά μεγάλη έκταση της πόλης, απαιτητική όσο χρειαζόταν σε κάποια ανηφορικά σημεία, σε κεντρικούς δρόμους και στενά. Θαυμάσια κίνηση, να προσθέσω, από τη διοργάνωση η τοποθέτηση, σε ένα checkpoint του αγώνα, ενός αμαξιού με διαπασών hard rock μουσική που σου έδινε την ώθηση για το τελευταίο 1,5 χιλιόμετρο με τον καλύτερο τρόπο.
Ο μεγάλος εχθρός των συμμετεχόντων ήταν αδιαμφησβήτητα η έντονη για την εποχή του χρόνου ηλιοφάνεια. Ο Ήλιος δε μας αποχωρίστηκε ούτε στιγμή και δυσχέρανε κάπως το έργο μας.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα που κυκλοφόρησαν λίγες μέρες μετά, πήραν μέρος 812 άτομα, μια προσέλευση που θα τη χαρακτήριζα μεγάλη και απόλυτα ικανοποιητική. Άλλωστε αυτό φάνηκε και επί τόπου του αγώνα, όπου οι συμμετέχοντες είχαν κατακλύσει το χώρο. Επίσης, μετά την ολοκλήρωση έγινε απονομή στους διακριθέντες. Έβγαλαν πολλές φωτογραφίες και το χάρηκαν. Μπράβο τους για τους καταπληκτικούς χρόνους που πέτυχαν. Για την ιστορία, να πω ότι εγώ τελικά δοξάστηκα κατακτώντας το 468ο βραβείο του αγώνα.
Την παράσταση έκλεψαν κάποιοι ηλικιωμένοι δρομείς. Αυτοί οι κύριοι ηλικίας από 75 μέχρι 85 διαγωνίστηκαν κανονικά, και κυρίως τερμάτισαν, λίγο μόνο πιο αργά από τον πολύ κόσμο. Σημειώνω εδώ ότι τον μεγαλύτερο σε ηλικία κατάφερα να τον προσπεράσω στο 4ο χιλιόμετρο. Η πλειονότητα των παρευρισκόμενων, ό,τι και να έκανε εκείνη τη στιγμή γύρισε προς την αψίδα και χειροκρότησε εγκάρδια τους δρομείς αυτούς που απέδειξαν περίτρανα για άλλη μια φορά ότι ο αθλητισμός δεν έχει ηλικία. Μακάρι να τους ξαναδώ και στους αγώνες των επόμενων ετών.
