Αν τα στερεότυπα υπάρχουν για να καταρρίπτονται, για μένα τουλάχιστον αποδείχθηκαν ανίσχυρες και άνευ ουσίας αβασάνιστες απόψεις που θεωρούν ότι στην εποχή μας έχει εκλείψει η ανθρωπιά και η Εκκλησία είναι απούσα από την καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Τα στερεότυπα αυτά αναιρούνται μετά από μια ουσιαστική και ειλικρινή έρευνα στην ενορία μας. Το έργο του ιερού ναού της Ευαγγελίστριας ίσως άγνωστο για πολλούς, αποτελεί ισχυρό στήριγμα για τους ανθρώπους που το χρειάζονται και το αναζητούν. Εύλογα θα αναρωτηθούμε όπως και εγώ άλλωστε, γιατί τέτοιες αξιόλογες προσπάθειες να μην είναι ευρέως γνωστές και να μην επιβραβεύονται. Η απάντηση είναι απλή, γιατί οι αξιόλογες προσπάθειες δεν κραυγάζουν, αλλά σιωπηλά και ακούραστα παράγεται έργο από ανθρώπους που αφιλοκερδώς αφιερώνουν το χρόνο και για τον συνάνθρωπο.
43 καθηγητές, εθελοντές βέβαια, διδάσκουν σε 120 τουλάχιστον μαθητές, δίπλα από την κεντρική αίθουσα του ιερού ναού της Ευαγγελίστριας, υπό την πρόνοια της Ιεράς Μητρόπολης Περιστερίου. Με μεράκι και δημιουργικότητα δημιουργήθηκαν και χρησιμοποιούνται 4 διαφορετικές αίθουσες ως ένα κανονικό φροντιστήριο που φιλοξενεί μαθητές της Α, Β και Γ Λυκείου, όλων των κατευθύνσεων, με όρεξη για δουλειά και επιθυμία να πετύχουν τους στόχους τους. Δεν καταβάλουν δίδακτρα, όμως δεν στερούνται καμία από τις παροχές ενός ιδιωτικού φροντιστηρίου. Λαμβάνονται κανονικότατα απουσίες, έχουν πλήρες υλικό για μελέτη, διαρκή ενημέρωση για τις νέες εξελίξεις στην εκπαίδευση, πλήρη κατατόπιση για τις πανεπιστημιακές σχολές και τις βάσεις και στήριξη για τη σωστή επιλογή της επαγγελματικής τους πορείας. Τα μαθήματα πραγματοποιούνται από τις 3 το μεσημέρι μέχρι τις 10.45 το βράδυ, σε ολιγομελή τμήματα. Το φροντιστήριο της Εκκλησίας δεν διαφέρει σε οργάνωση, συγκρότηση και αξιοπιστία από ακριβοπληρωμένα κέντρα μάθησης. Δεν είναι τυχαίο πως μεγάλος αριθμός των μαθητών επιτυγχάνουν την ποθητή θέση στο Πανεπιστήμιο σε υψηλές μάλιστα θέσεις. Να σημειώσουμε ότι το Κοινωνικό Φροντιστήριο λειτουργεί από τον Νοέμβριο του 2010 και τα κριτήρια για την επιλογή των μαθητών είναι οικονομικά. Είναι πράγματι ένα πολύ μεγάλο έργο της Ιεράς Μητρόπολης Περιστερίου και όπως μου δήλωσε και ο υπεύθυνος είναι ευπρόσδεκτοι όσοι καθηγητές θέλουν να αφιερώσουν λίγο από τον χρόνο τους στην υπηρεσία του συνανθρώπου που το έχει ανάγκη.
Ο Πρωτοπρεσβύτερος Αλέξανδρος Ζαρίκος που έχει την ευθύνη και την εποπτεία του, παράγει σημαντικό έργο και ο ρόλος του εκτός από συντονιστικός είναι παιδαγωγικός και εμψυχωτικός. Άξιοι ιερείς, όπως ο πατέρας Στυλιανός, ο πατέρας Αλέξανδρος αλλά και άλλοι, σημαντικοί εκπρόσωποι της Εκκλησίας, είναι παρόντες στη ζωή του τόπου μας για να διαψεύσουν ότι ο κλήρος είναι μακριά από τη νεολαία και την καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Εκτός όμως από τη νεολαία η Εκκλησία της Ευαγγελίστριας έχει αγκαλιάσει όλες τις ηλικίες, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην τρίτη ηλικία που τόσο το χρειάζεται. Με την υπηρεσία της «Καλά γηρατειά» παρέχει δωρεάν σίτιση σε 80 άτομα, που δεν είναι μόνο ηλικιωμένοι, αλλά και πολύτεκνες οικογένειες, άνεργοι και οποιοσδήποτε το έχει ανάγκη. 15 γυναίκες εθελόντριες, προετοιμάζουν καθημερινά σπιτικό φαγητό, το οποίο οι ενδιαφερόμενοι παραλαμβάνουν ζεστό και το μεταφέρουν στο σπίτι, για να το καταναλώσουν όποια ώρα της ημέρας θέλουν. Όπως μου εξήγησε ο πατέρας Στυλιανός, κάποτε να γεύματα καταναλώνονταν σε αίθουσα του ναού, όμως για τη διευκόλυνση του κοινού κατέστη δυνατή η μεταφορά στο σπίτι, ώστε να μπορούν να γευματίσουν, όποτε και όπως θέλει ο καθένας. Οι παραπάνω πληροφορίες σχετικά με το έργο της Εκκλησίας όχι μόνο με ευαισθητοποίησαν και με συγκίνησαν αλλά αποτέλεσαν ένα πρότυπο συμπεριφοράς, άξιο προς μίμηση, ιδιαίτερα στις δύσκολες εποχές που διανύουμε. Ακόμη και για όσους η πίστη στο Θεό είναι ένα θέμα υπό αμφισβήτηση, ίσως και άρνηση, ακόμα και για όσους οι μέριμνες και η συσσωρευμένη απογοήτευση έχουν καταστήσει ασαφή των κώδικα αξιών και ασθενή την εμπιστοσύνη προς τον συνάνθρωπο, το έργο απλών ανθρώπων και ευσυνείδητων ιερέων πρέπει να είναι αναγνωρίσιμο.
Και αν το όραμα του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης μοιάζει ουτοπικό κι αν η αγάπη και η προσφορά είναι έννοιες ντυμένες με ασάφεια και αρκετή δόση υποκρισίας, η απλή ρήση του Ιησού «Αγάπα τον πλησίον του ως εαυτόν» είναι πάντα επίκαιρη, εύστοχη, κατανοητή και υλοποιήσιμη. Καλούμαστε να κάνουμε δέκτη της αγάπης μας όχι γενικά και αόριστα το σύνολο της ανθρωπότητας ούτε να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά να φροντίσουμε τον πλησίον μας, δηλαδή τον κοντινό μας άνθρωπο, τον γείτονα, τον συντοπίτη. Απλώνοντας το χέρι μας σε κοντινή έστω απόσταση, οι κυματισμοί της αγάπης θα εξαπλωθούν ραγδαία και το έργο της προσφοράς θα βρει ανταπόκριση, εναλλάσσοντας τους ρόλους πομπού και δέκτη, καθώς το μοίρασμα δεν είναι μόνο ύλης ή γνώσης, αλλά κυρίως συναισθημάτων. Περνώντας λοιπόν τώρα πια έξω από την Ευαγγελίστρια, ας μην τη βλέπουμε σαν έναν απλό ναό απέναντι από το δημαρχείο. Ούτε βέβαια απλά και μόνο ως στάση του μετρό, τόπο συνάντησης ή μια επιφανειακή αφορμή να κάνουμε το σταυρό μας, αλλά ας συνειδητοποιήσουμε πως είναι ένας ζωντανός οργανισμός, πως σφύζει από αγάπη και παρεμβαίνει δυναμικά στο παρόν της πόλης μας
