Οι ορθολογιστές και οι σκεπτικιστές μειδιούν με αμφισβήτηση, οι πιο «αλαφροΐσκιωτοι» φτύνουν στον κόρφο τους, κάποιοι άλλοι εκφράζουν το σωκρατικό «εν οίδα ότι ουδέν οίδα» και τα ακούνε με κάποιο δισταγμό και κρυφό φόβο. Όλοι έχουμε κατά καιρούς ακούσει τους αστικούς μύθους της Αθήνας για στοιχειωμένα μέρη, οικήματα που κρύβουν μεταφυσικές παρουσίες, τοποθεσίες που το βράδυ είναι «άβατες» και «επικίνδυνες» για όσους τις προσεγγίζουν. Ανεξάρτητα από το πόσο πιστεύουμε όλα αυτά τα «λαϊκά παραμύθια» (που ίσως και να μην είναι παραμύθια;) ακόμη και σήμερα, στην εποχή του ακραίου ορθολογισμού παραμένουν ιδιαζόντως γοητευτικά.

Παρουσιάσαμε σε άλλες σελίδες της Life τη συνέντευξη που πήραμε από τους Ghoshunters την ομάδα που ασχολείται με την έρευνα του μεταφυσικού. Με αφορμή την κουβέντα μας αυτή, πήραμε το έναυσμα να επεκταθούμε και εκτός των στενών χωρικών μας ορίων. Πέρα από τα δυτικά, υπάρχουν στην Αθήνα πολλά μέρη, ντυμένα με το άρωμα του μυστηρίου, που έχουν περάσει ήδη στη σφαίρα των αστικών μύθων. Σπηλιές, μυστηριώδεις πύργοι, εγκαταλελειμμένα αρχοντικά και ιστορίες πόνου, μυστηρίου και φαντασμάτων που θα ενέπνεαν άνετα τον Πόε ή τον Στίβεν Κίνγκ.

Πάμε να δούμε τα αθηναϊκά x-files και… όσοι φοβούνται ας ανάψουν ένα παραπάνω φως στο δωμάτιο…

Σανατόριο Πάρνηθας

Λίγα χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα βρίσκεται ένα από τα –κατά τα λεγόμενα- πιο στοιχειωμένα μέρη της Ελλάδας. Το Σανατόριο της Πάρνηθας. Η δημιουργία του ξεκίνησε το 1914, όταν η Μονή Πετράκη δώρισε στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός τη συγκεκριμένη έκταση για να δημιουργηθεί φθισιατρείο-σανατόριο. Να θυμίσουμε ότι τότε η φυματίωση μάστιζε την Αθήνα και ήταν η αιτία εκατοντάδων θανάτων. Μάλιστα υπολογίζεται ότι από το 1929 έως το 1938 στην Ελλάδα πέθαναν σχεδόν 100.000 άνθρωποι από φυματίωση.

Εκεί  θα νοσηλευτεί και ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος (Οκτώβριος του 1937 ως τον Απρίλιο του 1938), ο οποίος κατά την παραμονή του έγραψε τρία έργα: «Μια πυγολαμπίδα φωτίζει τη νύχτα» (1937), «Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού» (1938, αφιερωμένο στο Βασίλη Ρώτα), «Εαρινή Συμφωνία» (1938). Το Σανατόριο παρήκμασε μετά το 1950 με την ανακάλυψη της πενικιλίνης και τον Μάιο του 1965 οι εγκαταστάσεις του πέρασαν στην ιδιοκτησία του ΕΟΤ. Το κτίριο μετατράπηκε σε ξενοδοχείο με την ονομασία ΞΕΝΙΑ και στη συνέχεια σε σχολή τουριστικών επαγγελμάτων. Η λειτουργία του συνέχισε με αυτή τη μορφή έως και το 1985, όταν και εγκαταλείφθηκε. Απέναντι από τον χώρο του σανατορίου υπάρχει το «Πάρκο των Ψυχών», δημιούργημα του γλύπτη Σπυρίδωνα Ντασιώτη, το 2012.

Κάποιοι από τους επισκέπτες του σανατορίου έχουν, κατά καιρούς αναφέρει την ύπαρξη, όπως αυτοί αντιλήφθηκαν, υπερφυσικών οντοτήτων ^, κυρίως τις βραδινές ώρες. Αυτό το γεγονός, προσελκύει ακόμη περισσότερο κόσμο και ειδικά ανθρώπους που ασχολούνται με την εξερεύνηση του υπερφυσικού και των ανεξήγητων συμβάντων.

Σπηλιά Νταβέλη

Ένα ακόμη μέρος που κουβαλά ιστορίες μυστηρίου και μεταφυσικού.

Τη συναντάμε στο νοτιοδυτικό τμήμα της Πεντέλης και εικάζεται ότι στην αρχαιότητα ήταν Ιερό του Πανός, των Νυμφών και των Αμώμων (αγνών). Ανακαλύφθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1930 και από τότε οι μαρτυρίες ποικίλλουν: Παράξενα ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα , έντονες μυρωδιές όζοντος, ξαφνικά ρεύματα αέρα, ανεξήγητες μετατοπίσεις σημαδιών στα τοιχώματά του και φυσικά θέαση περίεργων οντοτήτων. Μυστήριο καλύπτει και τη θεωρία για στοές κάτω από το σπήλαιο που συνδέονται  με τις υπόγειες στοές της κεντρικής Αθήνας, αν και οι έρευνες δεν επιβεβαίωσαν ποτέ κάτι τέτοιο. Εδώ λέγεται πως κρύφτηκε ο λήσταρχος Νταβέλης , με τον θησαυρό του.

«Ο Πύργος των Ονείρων» στο Φάληρο

Στην οδό Σμολένσκι στο Φάληρο, βρίσκεται ένα ερειπωμένο κτίσμα του 19ου αιώνα , ο επονομαζόμενος «Πύργος των Ονείρων». Σύμφωνα με τις πληροφορίες που υπάρχουν ο πύργος ανήκε στην εμπορική οικογένεια Κουρτάλη. Ο Κωνσταντίνος Κουρτάλης ήταν ένας πολύ πλούσιος έμπορος υφασμάτων. Ο γιος του Κυριάκος Κουρτάλης υπήρξε ο τελευταίος ιδιοκτήτης του ακινήτου, του οποίου μοναδική φιλοδοξία ήταν να αποκτήσει ένα αξίωμα.

Οι γείτονες αναφέρουν πως έβγαινε συχνά στον εξώστη του σπιτιού και τραγουδούσε άριες φορώντας μια βρώμικη ρεπούμπλικα κι ένα παπιγιόν. Στο τέλος της ζωής του λένε ότι  τρελάθηκε και αφού έχασε όλη την περιουσία του, κλείστηκε μέσα στον πύργο, όπου και άφησε την τελευταία του πνοή, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες.

Πύργος της Δούκισσας της Πλακεντίας

Η Δούκισσα της Πλακεντίας ή Σοφία Λεμπρέν (Sophie de Marbois-Lebrun) (1785-1854). Γεννήθηκε το 1785 στην Πενσυλβάνια.Το 1804, παντρεύτηκε το στρατηγό Κάρολο Λεμπρέν, που ήταν υπασπιστής του Ναπολέοντα και δούκας της Πλακεντίας (η λατινική ονομασία του σημερινού ιταλικού νομού και πόλης Πιατσέντζα). Μαζί απέκτησαν μια κόρη, την Καρολίνα Ελίζα. Κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης, και αφού είχε εγκαταλείψει τον σύζυγό της, τόσο η ίδια όσο και η κόρη της διέθεσαν πολλά χρήματα υπέρ απελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων, αλλά και στα πρώτα χρόνια εδραίωσης του νεοελληνικού έθνους. Το 1826 γνώρισε τον Ιωάννη Καποδίστρια στο Παρίσι. Η γνωριμία τους και η σχέση τους αποτέλεσαν και αποτελούν μυστήριο. Το 1830, η δούκισσα με την κόρη της εγκαθίστανται στο Ναύπλιο. Το 1834 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου αγόρασε αγροκτήματα και μεγάλες εκτάσεις στη περιοχή του Πεντελικού και γύρω από την Αθήνα. Έτσι, έχτισε τρία σπίτια στην Πεντέλη, το ένα στη λεωφόρο Ελευθερίου Βενιζέλου (ερείπιο σήμερα), ένα στην Πλατεία Χαραυγής, οδοί Τσάκωνα και Αθανασιάδη γωνία, ιδιόκτητο σήμερα, και το ανάκτορο της Ροδοδάφνης που είναι το Πολιτιστικό Κέντρο της Κοινότητας Πεντέλης.

Ακόμα μεγαλύτερο μυστήριο προέκυψε περί το 1836, όταν στη διάρκεια ενός ταξιδιού στη Βηρυτό, πέθανε ξαφνικά, σε νεαρή ηλικία, η κόρη της Δούκισσας, η Ελίζα. Ήταν τόση η θλίψη για το χαμό της ώστε δεν μπόρεσε να αποδεχτεί το γεγονός και ταρρίχευσε το πτώμα της κόρης της  και το έβαλε μέσα σε γυάλα. Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι φερόταν στο άψυχο κορμί του παιδιού της σαν να ήταν ζωντανή ενώ δεν είχε ανακοινώσει σε κανέναν το θάνατό της. Αυτό κράτησε πάνω από 10 χρόνια. Μέχρι δηλαδή την πυρκαγιά που ξέσπασε στο υπόγειο του σπιτιού της Δούκισσας, στις 19 Δεκεμβρίου του 1847, η οποία και αποτέφρωσε εντελώς το βαλσαμωμένο κορμί της κόρης της. Από τότε και μέχρι το θάνατό της, το 1854, έγινε ακόμα πιο απόμακρη και παράξενη, ενώ σταμάτησε να δέχεται επισκέψεις και απομονώθηκε τελείως στον εαυτό της.

Ο Πύργος στην πλατεία Αμερικής

Βρίσκεται στην οδό Θήρας 54 στην Πλατεία Αμερικής. Ξεπροβάλει πίσω από τον μαντρότοιχο με τα συρματοπλέγματα και τους πανύψηλους κάκτους. Διαθέτει πολεμίστρες αλλά και οικόσημα της οικογένειας που τον κστοικούσε.

Πρόκειται για τον Πύργο Τυπάλδου, ένα  αυθεντικό κτίσμα νεογοτθικής αρχιτεκτονικής που χτίστηκε το 1914, μετά από παραγγελία του εμπόρου και εισαγωγέα φαρμάκων, Τζώρτζη Αλφονσάτου Τυπάλδου - απόγονου της αρχοντικής οικογένειας των Τυπάλδων με ρίζες από τη Νάπολη της Ιταλίας.

Ο πύργος αποτέλεσε οικογενειακό σπίτι, ενώ κατοικήθηκε ασταμάτητα μέχρι το 1995. Τελευταία πυργοδέσποινα ήταν η υπέργηρη αδερφή της γιαγιάς της κυρίας Καλλιμάνη, η οποία εγκατέλειψε τον πύργο με τον γιο της, μετά από μια ληστεία, που τους ανάγκασε να φύγουν με πολύ άσχημο τρόπο. Έκτοτε δεν επέστρεψαν ποτέ και ο πύργος παρέμεινε κλειστός και ερειπωμένος. Χαρακτηρίστηκε διατηρητέος το 2008.