Είναι ο πρωινός περίπατος στην Εθνικής Αντιστάσεως. Είναι οι βόλτες στο Άλσος, τα καλοκαιρινά βράδια, κάτω απ’ τους ήχους των μουσικών εκδηλώσεων.
Είναι η Έκθεση που κάθε φθινόπωρο εθιμοτυπικά, για πολλά χρόνια, επισκεπτόταν ο Περιστεριώτης και που, δυστυχώς, δε γίνεται πια. Είναι οι προσφυγικές πολυκατοικίες, που σαν γίγαντες, στέκονται αγέρωχα, αέναοι μάρτυρες της προσφυγικής ιστορίας του Περιστερίου. Είναι η Ευαγγελίστρια, ο Άγιος Αντώνιος, οι Ταξιάρχες, εκεί όπου τόσες χαρές και λύπες γνώρισαν οι Περιστεριώτες.
Είναι η Τσαλαβούτα που κάποτε έπνιγε τους κατοίκους της. Είναι το Μπουρνάζι, που θυμάται περασμένα μεγαλεία, αλλά έχει δώσει τη σκυτάλη του στη Βεάκη. Είναι ο Ατρόμητος Περιστερίου, η αγάπη των παλιών Περιστερωτών και όχι μόνο. Είναι το ΓΣΠ, που περιμένει ξανά το κατάλληλο timing για να ξαναβρεί τις παλιές του δόξες. Είναι το παλιό Περιστέρι, οι λαϊκές συνοικίες, που κρατούν ακόμα, μην έχοντας χάσει το χρώμα τους. Εκεί θα ακούσεις ακόμα καναρίνια στα κλουβιά να συναγωνίζονται τα παλιά άσματα του Καζαντζίδη. Είναι όμως και το νέο Περιστέρι, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από άλλες περιοχές της Αθήνας, που ατενίζει αισιόδοξα το μέλλον. Περιστέρι είναι ο Φοίβος, ο ιστορικός κινηματογράφος, μέσα στον οποίο δεκάδες γενιές μυήθηκαν στα μυστικά της έβδομης τέχνης. Είναι το Σινέ Πέραν, που ομορφαίνει τις καλοκαιρινές νύχτες, μπροστά στη μεγάλη οθόνη. Είναι το καρβουνάδικο, απ’ όπου στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής, οι Περιστεριώτες έκλεβαν κάρβουνα απ’ τους Γερμανούς για να ζεσταθούν, με κίνδυνο της ζωής τους. Είναι το αριστερό παρελθόν του, με τον αείμνηστο Δήμαρχο Φωλόπουλο.
Περιστέρι είναι ο Γιώργος, ο Παύλος, ο Μιχάλης, ο Σταύρος, ο ανώνυμος Περιστεριώτης, που κατοίκησε σ΄ αυτόν τον τόπο είτε με τη θέλησή του, είτε γιατί αναγκάστηκε και που με πόνο, θλίψη, χαρά, στερήσεις, μεγάλωσε τα παιδιά του , ανώνυμος ήρωας της καθημερινότητας και του μόχθου. Είναι και οι άνθρωποι του πνεύματος, της τέχνης, οι καλλιτέχνες που ζουν εδώ, γιατί αγαπούν τον τόπο τους. Είναι οι επιχειρηματίες, ο Σαγιάκος, ο Λακιώτης, ο Τικόπουλος, η Αυγουλέα, ο Ζαμάνος, ο Μιχόπουλος, η Μέλισσα, ο Αγγελόπουλος και τόσοι άλλοι. Είναι η νέα γενιά που στριμώχνεται στη Βεάκη, στη νέα Μέκκα της διασκέδασης.
Είναι τα πανηγύρια- υπερπαραγωγές του Αγίου Αντωνίου, της Ευαγγελίστριας, των Ταξιαρχών και της Αγίας Μαρίνας, όπου οι Περιστεριώτες όλων των βαλαντίων και κοινωνικών τάξεων θα δώσουν το παρόν. Περιστέρι είναι οι πλατείες του, ο Κηφισός, το κακό ποτάμι, το όριο με την Αθήνα. Είναι τα παλιά κλωστοϋφαντουργεία Λαναρά, απ’ τις πόρτες των οποίων πέρασαν γενιές και γενιές εργατριών. Είναι τα μελαγχολικά απογεύματα της Κυριακής, η ηρεμία της πόλης, λίγο πριν έρθει η Δευτέρα της καθημερινότητας και του άγχους. Περιστέρι, τέλος, είναι ο Ανδρέας Παχατουρίδης , ο δήμαρχος που περισσότερο από καθέναν έχει συνδέσει το όνομά του με αυτή την πόλη, όχι τόσο με το παρελθόν αλλά με το νέο της πρόσωπο, αυτό που είναι πιο όμορφο και πιο σύγχρονο. Όλα αυτά είναι το Περιστέρι και άλλα τόσα μοναδικά, που ο καθένας από μας έχει χαραγμένα στην καρδιά του.
