Και να ήταν μόνο ένα, υποφερτά τα παράπονα. Μιλάμε για πλήθος αγαλμάτων που αναπαριστούν τους θεούς του Ολύμπου, σοφούς και ιστορικούς της αρχαιότητας, ήρωες και ημίθεους, πολιτικούς όπως τον Περικλή, πολεμιστές και κατακτητές όπως τον Μέγα Αλέξανδρο, πρόσωπα υπαρκτά και ανύπαρκτα. Οι 9 Μούσες χορεύουν, ο Ηρόδοτος συλλογίζεται, ο Λεωνίδας ψάχνει απεγνωσμένα τους 300 και οι Καρυάτιδες μάταια προσπαθούν να επικοινωνήσουν με Λονδίνο, ψάχνοντας να βρουν τις χαμένες τους συντρόφισσες. Ιστορία αιώνων και ελληνική μυθολογία σ’ ένα τρελό πανηγύρι, ταξίδι στο χρόνο, αναδρομή στο ένδοξο παρελθόν και επιστροφή στο γεμάτο σύγχυση παρόν του Νεοέλληνα, που παλεύει με τις ρίζες και την αισθητική του, με το παρελθόν και το παρόν, τη ματαιοδοξία και την υστεροφημία του, την πραγματικότητα και την πλάνη. Όχι, δεν λοιδορώ τον δημιουργό, ούτε τον ιδιοκτήτη, εξάλλου για πολλούς οι δύο πολυκατοικίες το Αιγάλεω, στη συμβολή των οδών Θεσσαλονίκης και Αττάλειας αποτελούν κόσμημα της δυτικής Αθήνας και όχι μόνο, αξιοθέατο της πόλης μας, που όπως έμαθα, ήδη έσπευσαν να το δουν και να το φωτογραφίσουν κάτοικοι της μακρινής Κίνας και Σιβηρίας.
Ε! ρε ένδοξο Αιγάλεω, ποιος το περίμενε πως η ιδιωτική πρωτοβουλία ενός αρχαιολάτρη Νεοέλληνα, θα σε καθιστούσε σημείο αναφοράς της Αθήνας. Εξάλλου ο λόφος Αιγάλεω από το παρελθόν έχει υπάρξει διάσημος ως παρατηρητήριο ένδοξων στιγμών της ιστορίας. Τώρα ήρθε η στιγμή τις ένδοξες στιγμές να τις βιώσει. Γιατί μόνο τα μεζεδοπωλεία, τα καφέ και τα ρακάδικα να κοσμούν τα δυτικά προάστια; Μόνο η Ακρόπολη μας έμεινε να τη φωτογραφίζουμε; Επαναπαυόμαστε στο ένδοξο παρελθόν μας και εμείς οι Νεοέλληνες καλοπερνάμε στα φαγάδικα, απέχοντας από την τέχνη; Γροθιά στον εφησυχασμό και στο κατεστημένο της απάθειας οι 2 πολυκατοικίες στο Αιγάλεω που μας υπενθυμίζουν το ένδοξο παρελθόν μας. Και για να σοβαρευτούμε λίγο, η τέχνη δεν λογοκρίνεται και σε καμία περίπτωση δεν κατακρίνεται.
Ας μου επιτραπεί μονάχα στη συγκεκριμένη περίπτωση τουλάχιστον, να τη δω με μια δόση σκεπτικισμού και ελπίζω γόνιμου προβληματισμού. Το θέαμα είναι εντυπωσιακό, όμως δεν είναι ξεκάθαρο το τι εκπροσωπεί και τι στόχους εξυπηρετεί στη συγκεκριμένη μορφή. Οι θεοί ανήκουν στους ναούς τους, οι φιλόσοφοι και οι ιστορικοί κυρίως στα κείμενά τους, που δυστυχώς ελάχιστα γνωρίζουμε, οι ήρωες στην κρίση της ιστορίας και στην υστεροφημία τους. Όλοι αυτοί μαζί όμως εν μέσω τσιμεντένιων τετραγωνικών, με μουσική υπόκρουση ήχους αυτοκινήτων και αναλώσιμες κουβέντες του ποδιού δεν θεωρώ ότι συνθέτουν αναγνωρίσιμα το παρελθόν μας. Ίσως όμως να μοιάζουν πιο πολύ με το παρόν… σύγχυση, νοσταλγία, επιθυμία για υπέρβαση που πάντοτε σκοντάφτει στο τσιμέντο. Γιατί η υπέρβαση πρέπει να ξεκινήσει απ’ το μυαλό και την ψυχή, για να είναι ουσιαστική και η τέχνη να την απεικονίσει μετά από πηγαία έμπνευση και όχι αντιγράφοντας τα παραδεδομένα, κάνοντας άτυπα μνημόσυνα. Στόχος μου βέβαια δεν είναι ο συμπαθής δημιουργικός, φιλότεχνος και αν μη τι άλλο γενναιόδωρος ιδιοκτήτης, που στις εξέχουσες μορφές συμπεριέλαβε και τον Αριστοτέλη, αυτόν που είπε ότι η αρετή φέρνει ευδαιμονία, κάτι που πιθανότατα ισχύει, έστω κι αν ακόμη προσπαθώ λίγες από τις στιγμές της. Ακόμα κι αν ο ιδιοκτήτης νιώθει ευδαιμονία κάθε πρωί καλημερίζοντας θεούς και ήρωες, δεν είναι κατακριτέο, κατακριτέο είναι όμως οι αξίες και τα ιδανικά μας να καταντήσουν αγάλματα, από το χρόνο παγωμένα και στολισμένα, πλουμιστά, με προκαταλήψεις και στερεότυπα που ονομάσαμε πατριωτισμό, οικογένεια, θρησκεία. Κατακριτέο είναι οι άψυχες εικόνες αγαλμάτων, από θεούς και ήρωες της λάμψης, του πολέμου και της ύβρης να πνίξουν την εσωτερική φωνή του ενός θεού που έχουμε μέσα μας, εκείνου του άγνωστου «δαίμονα» για τον οποίο μίλησε ο Σωκράτης που ίσως αυτός να μας χαρίσει την ευδαιμονία που τόσο αναζητούμε.
Ωραίο το Αιγάλεω με τα αγάλματά του τελικά, αρκεί που ακούστηκε και όχι μόνο δυτικά. Ας το χαζέψουμε, ας το διαδώσουμε και ας εμπνευστούμε από κάθε μια μορφή ξεχωριστά, γνωρίζοντας ποια ήταν και τι πρόσφερε, αν ήταν υπαρκτή ή αποκύημα της φαντασίας ενός λαού που ποτέ δεν έπαψε να ελπίζει και να φαντάζεται…
