Παιδική αθωότητα… παιδική ανεμελιά… παιδική αφέλεια… παιδική εγκληματικότητα… παιδική εκμετάλλευση… Πόσα ακόμα ουσιαστικά μπορούν να τοποθετηθούν μετά το ίδιο επίθετο; Πόσο αντιφατικά μεταξύ τους; Γιατί; Μήπως γιατί τα παιδιά ζουν σε έναν κόσμο που έφτιαξαν οι μεγάλοι; Μα κι όλοι εμείς κάποτε δεν ήμασταν παιδιά;

Φταίει η «κακιά» κοινωνία που με τη συλλογικότητά της καλύπτει την ατομική ευθύνη; Φταίει η επικινδυνότητα που ενυπάρχει στην ανθρώπινη φύση; Φταίει η επιθετικότητα που κουβαλούν ακόμη και τα βρέφη; Φταίει…;
Ό,τι κι αν τελικά φταίει, η βία κατοικοεδρεύει παντού, ακόμα και μέσα στα σχολεία, είτε ως λεκτική επίθεση, είτε ως ψυχολογικός εκφοβισμός, είτε ως ωμή και απροκάλυπτη σωματική κακοποίηση. Ανατρέχοντας στις παιδικές μου αναμνήσεις δε θυμάμαι να χρησιμοποιούσαμε τη λέξη bullying, που σήμερα κυριαρχεί σε συζητήσεις και ομιλίες. Θυμάμαι όμως πως τον χοντρούλη συμμαθητή μου, με τα γυαλιά τον άρχιζαν στις καρπαζιές χωρίς λόγο και αιτία. Κι εγώ παρατηρούσα αμέτοχη χωρίς να έχω το θάρρος να τον υποστηρίξω, χωρίς να τολμώ να αντιταχθώ στους μάγκες της τάξης. Γι’ αυτόν τον συμμαθητή μου αποφάσισα να γράψω το βιβλίο «Ο Κλέωνας δεν κλαίει πια» ως δείγμα ελάχιστης συγγνώμης για τη σιωπηρή συνενοχή μου. Όχι, το όνομα Κλέωνας δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ούτε βέβαια και η ιστορία που έχει γερές δόσεις φαντασίας. Όλοι όμως θα βρούμε κοινά στοιχεία με τις παιδικές μας αναμνήσεις σε αυτό το «παραμύθι».

Ο ήρωας φαινομενικά αδύναμος, δέχεται για χρόνια τις ταπεινώσεις μιας ομάδας παιδιών, της συμμορίας των 5. Σε αυτή την ομάδα αρχηγός είναι ο Πέτρος ο Πειρατής (θα μας εκπλήξει η προσωπικότητά του), υπαρχηγός ο Stakis που υποκριτικά τον υπακούει αλλά στην πραγματικότητα θέλει να του πάρει τη θέση, ο Θάνος που κατά βάση διαφωνεί με την τακτική της συμμορίας, αλλά εκτονώνει την προεφηβική του ένταση (αλήθεια πόσοι δρόμοι αυτοκαταστροφής ξεκίνησαν από αυτή την ένταση;). Επίσης ο Σαν από το Πακιστάν και ο Ρούλης, εξιλαστήρια θύματα, θύματα bullying από την ίδια τους την ομάδα (σύνηθες και τραγικό συγχρόνως). Ο Κλέωνας αποφασίζει να τα βάλει μαζί τους. Θα τα καταφέρει άραγε; Όπλα του είναι το κοφτερό μυαλό του και η αίσθηση δικαιοσύνης (όχι μόνο αυτά, έχει και κρυφά).

Όλοι οι χαρακτήρες είναι παιδιά συνηθισμένα, παιδιά δικά μας. Παιδιά που θα μπορούσαν να κατοικούν σε μια περιοχή, όπως το Περιστέρι, με τόσα ετερόκλητα και πολυποίκιλα στοιχεία που τη συνθέτουν. Παιδιά που έλαβαν τα πρώτα «γράμματα» στου Κάντα (έτσι λεγόταν το 4ο Δημοτικό Σχολείο) και αγόρασαν το πρώτο τους μολύβι από τον Φάρο (ίσως το παλαιότερο βιβλιοπωλείο της περιοχής δίπλα απ’ το σχολείο). Παιδιά που τώρα ψωνίζουν απ’ το Public, που αντικατέστησε το σχολείο στο ίδιο ακριβώς σημείο και ψάχνουν Tablets, Laptop και iphone με μανία.
Τα ίδια παιδιά και τα παιδιά τους που βίωσαν, βιώνουν άλλοτε την απόρριψη και άλλοτε τη νίκη στο παιχνίδι της ζωής, που ελάχιστα διαφέρει από την αρένα του σχολείου. Εξάλλου όλες μου οι αναμνήσεις είναι γεμάτες από τις μορφές όλων εκείνων των παιδιών από το Περιστέρι, που τώρα μεγαλώνουν, μα η μνήμη το αρνείται.

Το Περιστέρι που γεννήθηκα, μεγάλωσα, πήγα Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο, αποτέλεσε σημείο αναφοράς στα φοιτητικά μου χρόνια, ακόμα κι όταν τα στέκια άλλαξαν, το Περιστέρι που είναι πια συνειδητή επιλογή και στην ενήλικη ζωή μου. Κι όταν συχνά στους δρόμους του συναντώ παλιούς συμμαθητές, άλλοτε αλλαγμένους και άλλοτε ίδιους, ακόμη μέσα στο μυαλό τους σκέφτομαι με εκείνες τις ανεξίτηλες και απατηλές ταμπέλες του θύτη ή του θύματος, του μάγκα, του σπασίκλα, του φυτού, της γόησσας ή της απελπισμένης ντροπαλής.

Ως εκπρόσωπος της τελευταίας κατηγορίας, που με αγώνα προσπαθώ να αποτινάξω στη δήθεν ενηλικίωσή μου, καταθέτω μια ελπίδα αντίστασης σε όλα τα outsiders του σχολείου.
Ελισάβετ Σταματίου
"Ο Κλέωνας δεν κλαίει πια"
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ