Βρίσκονται στην καρδιά της πόλης, πάνω ακριβώς από τη στάση του Μετρό, απέναντι απ’ το Δημαρχείο και 100 μέτρα απ’ τον πεζόδρομο και …απ’ τη νυχτερινή ζωή.

Θα μπορούσαν πράγματι να είναι προνομιούχοι, εάν στη θέση των υποβαθμισμένων, μικρών διαμερισμάτων, υπήρχαν πολυκατοικίες σύγχρονες, με άνετα μεγάλα, διαμερίσματα, φαρδιά μπαλκόνια και όλες τις αντίστοιχες ανέσεις, που εγγυώνται τα νέα κτίρια.  Εξάλλου με την επιβλητική τους παρουσία στο χώρο είναι σαν να δημιουργούν ένα τσιμεντένιο όριο της πλατείας με το Δημαρχείο, την εμπορική αγορά και την απέναντι πλευρά, η οποία λόγω της παρουσίας τους και μόνο υποβαθμίζεται, ρίχνοντας την αξία των ακινήτων ολόκληρης της παρακείμενης περιοχής.

Για όσους δεν το έχουν καταλάβει, αλλά το έχουν υποψιαστεί απ’ τις φωτογραφίες, μιλάμε για τις εργατικές -ή προσφυγικές για κάποιους άλλους-πολυκατοικίες. Το σίγουρο είναι ότι εν έτει 2018 δεν είναι ούτε προσφυγικές πλέον και ούτε εργατικές. Τα τεράστια αυτά μπλοκ -12 στον αριθμό- , βρίσκονται απέναντι απ’ την εκκλησία της Ευαγγελίστριας και  χτίστηκαν στα τέλη του 1970, απ’ την τότε, μη νόμιμη, κυβέρνηση  της χούντας, για να στεγάσουν τους Μικρασιάτες πρόσφυγες , που από το 1925, όταν και έφτασαν στην Ελλάδα, έμεναν στις παράγκες που τους παραχώρησε το ελληνικό κράτος της εποχής εκείνης, όταν μοίρασε τους πρόσφυγες από τις «χαμένες πατρίδες», στα περίχωρα τω ν Αθηνών (Νέα Σμύρνη, Νέα Ιωνία, Νέα Φιλαδέλφεια, Περιστέρι). Σε μια περιοχή όπου η Αθήνα πέταγε τα σκουπίδια της, σε συνθήκες εντελώς ακατάλληλες, για 45 χρόνια οι πρόσφυγες στοίβαξαν το όνειρά τους για μία καλύτερη ζωή, για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους,  σε αυτό το υποβαθμισμένο κομμάτι του Λεκανοπεδίου Αττικής. 12 μπλοκ, 12 τεράστιες πολυκατοικίες, με διαφορετικό μέγεθος η καθεμία, με 3 πόρτες επί 11 ορόφους οι περισσότερες, οι ένοικοι θεωρούνταν για την τότε εποχή και «προνομιούχοι».
Να σημειώσουμε ότι αντίστοιχες αλλά λιγότερες σε αριθμό, βρίσκονται και στον Άγιο Αντώνιο, ακριβώς δίπλα στο ΜΕΤΡΟ.

 Στην πορεία το προσφυγικό στοιχείο αλλοιώθηκε, πολλοί έφυγαν για άλλες συνοικίες, για καλύτερα σπίτια και τα διαμερίσματά τους νοικιάστηκαν σε νέους ενοίκους, μεταξύ των οποίων και αρκετοί μετανάστες.
 Η κυρία ……. που μένει σε μία από τις πολυκατοικίες, μας καλοδέχτηκε στο διαμέρισμά της, ένα μικρό αλλά παστρικό διαμέρισμα, ενώ στη μύτη μας ήρθε έντονη η μυρωδιά της κανέλας. «Μαγειρεύω …… .Αρέσει στον κυρ Γιάννη.»  Ο κυρ Γιάννης είναι ο σύζυγός της, που εκείνη την ώρα έλειπε στο καφενείο. Στη συνέχεια θυμάται και εξιστορεί: «Εμείς μένουμε εδώ με το σύζυγό μου, από τότε που γκρεμίστηκαν οι παράγκες. Πήραμε ένα μικρό διαμέρισμα δυάρι και μεγαλώσαμε τα δυο παιδιά μας. Περάσαμε χαρές και λύπες. Κάποτε γνωρίζαμε όλους τους ενοίκους και όταν συνέβαινε κάτι, συμμετείχαμε όλοι με συμμετοχή στη χαρά και συμπόνια στη θλίψη. Τώρα δεν ξέρουμε ποιος μένει δίπλα μας. Τα παιδιά μας έχουν φύγει. Εμείς πού να πάμε; Εδώ είναι όλη η ζωή μας.» Και μας έδειξε τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες, κρεμασμένες στον τοίχο, από τότε που ήταν μικρή μαθήτρια και φωτογραφιζόταν στην παράγκα, το γνωστό σχολείο του Περιστερίου.  Μνήμες, μνήμες κλεισμένες σ’ αυτό το μικρό διαμέρισμα. Μνήμες που περικλείουν και την ίδια την ιστορία της Ελλάδας του αιώνα που πέρασε (Μικρασιατική καταστροφή, προσφυγιά, Β’ Παγκόσμιος, Εμφύλιος, Δικτατορία).
Φύγαμε απ’ το διαμέρισμα με μία γλυκόπικρη γεύση. Κάτω στην είσοδο κοιτάξαμε το κουδούνια. 300 ;;;;;;;;;;;

Κάποια πιτσιρίκια, μεταναστάκια από την Ασία και αυτά (τι ειρωνεία, η ιστορία επαναλαμβάνεται με το δικό της, μοναδικό τρόπο) έπαιζαν αμέριμνα στο παρκινγκ. Ναι, οι «προνομιούχοι» του Περιστερίου διαθέτουν και χώρο στάθμευσης.
Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι έγινε μία προσπάθεια εξωραϊσμού των πολυκατοικιών το 2003,από τη Βάσω Παπανδρέου, Υπουργό τότε της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ. Ερχόταν και η Ολυμπιάδα και έτσι βάφτηκαν με χαρούμενα χρώματα. Με τα χρόνια όμως το καυσαέριο αλλοίωσε τα χρώματά τους και ξανάδωσε το μουντό σημερινό τους χρώμα. Το όλο πράσινο που περικλείει τις πολυκατοικίες – μην ξεχνάμε ότι είναι έκταση 40 στρεμμάτων- χρειάζεται αρκετή δουλειά για να αναδειχθεί και να ομορφύνει τον περιβάλλοντα χώρο.
Όμως ο υπεύθυνος Αντιδήμαρχος Παναγιώτης Λύκος μας διαβεβαίωσε ότι ετοιμάζει ανάπλαση, αντλώντας κονδύλια από το ΕΣΠΑ και το Πράσινο Ταμείο, με στόχο να φυτευτούν δέντρα, να αναδειχτεί το πράσινο καθώς και να βελτιωθεί ο ηλεκτροφωτισμός στον γύρω χώρο. Ο ήλιος χανόταν, τραβήξαμε τις τελευταίες φωτογραφίες και την ώρα που φεύγαμε ένα ζευγάρι νέων παιδιών, μάλλον φοιτητών, πέρασε την είσοδο, μιλώντας και γελώντας έντονα, κατευθυνόμενο στο ασανσέρ. Να ήξεραν άραγε την ιστορία αυτών των επιβλητικών τσιμεντένιων «γιγάντων»;