Όταν οι αποστάσεις και ο διαθέσιμος χώρος στις αυλές των σχολείων αναδεικνύονται σε ένα από τα κυρίαρχα μέσα προφύλαξης των μαθητών σε καιρό πανδημίας για την αποφυγή συγχρωτισμού, το τελευταίο που θα περίμενε κανείς θα ήταν ένα προκάτ στη μέση μιας σχολικής αυλής. Εξάλλου σε προκάτ δεν γίνεται εκπαίδευση …
Γιατί προκάτ, τι ανάγκη έρχεται να καλύψει, γιατί τώρα και πού βρίσκεται τέλος πάντων αυτό το προκάτ;
Πρόκειται για μια ιστορία που συνδέει το 4ο Δημοτικό σχολείο Περιστερίου (Εθνικής Αντιστάσεως – Κέντρο), με το 44ο Νηπιαγωγείο της πόλης μας, την δημοτική αρχή Παχατουρίδη, αλλά και τις πολιτικές που αντιμετωπίζουν τελικά την δημόσια και δωρεάν παιδεία σαν κόστος.
Εδώ και 24 χρόνια το νηπιαγωγείο στεγάζεται μέσα στο δημοτικό σχολείο, αφού δεν έχει εξασφαλιστεί αυτόνομο κτίριο για τις ανάγκες του. Μάλιστα, τα τελευταία δύο χρόνια ένα από δύο τμήματά του λειτουργούσε στον πρώτο όροφο του Δημοτικού, κάτι που φυσικά θεωρείται άκρως επικίνδυνο για την σωματική ακεραιότητα 5χρονων και 6χρονων παιδιών.
Ποιο είναι το αφήγημα της δημοτικής αρχής για την τοποθέτηση προκάτ; Πως δεν έχει υπάρξει ούτε ένα διαθέσιμο κτίριο προς ενοικίαση και ούτε ένας κατάλληλος χώρος για ανέγερση κτιρίου στο κέντρο της πόλης ή πέριξ αυτού!
Και τι επέλεξαν; Την εγκατάσταση προκάτ. Σε μία πρόχειρη και προσωρινή αίθουσα που δε συνδέεται με κεντρική θέρμανση (διαθέτει air condition), δεσμεύει σοβαρό μέρος της αυλής όλου του σχολικού συγκροτήματος σε βάρος όλων των παιδιών, που κλείνει μεγάλο μέρος της βασικής εξόδου προς τον πεζόδρομο (Εθνικής Αντιστάσεως) σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, που δεν πληροί τους όρους για την ολοήμερη λειτουργία του, που στριμώχνει παιδιά και δασκάλους σε λίγα μόλις τετραγωνικά!
Πού πατάει όμως αυτή η «ευκολία» για να αντικατασταθούν ολοκληρωμένα και πλήρως εξοπλισμένα Νηπιαγωγεία με προκάτ;
Το 2018 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θεσμοθετεί ως υποχρεωτική τη δίχρονη προσχολική αγωγή. Δηλαδή, τα παιδιά είναι πλέον υποχρεωτικό να φοιτούν σε προνήπιο και νήπιο, μόνο που… ποτέ δεν εξασφαλίστηκαν οι όροι για να υλοποιηθεί σωστά, καθώς η υλοποίηση του μέτρου δεν προέβλεπε καμία δαπάνη από τον κρατικό προϋπολογισμό! Φυσικά καμία σχετική μέριμνα δεν έχει υπάρξει ούτε από την κυβέρνηση της ΝΔ, που έχει αν μη τι άλλο διαχρονικές ευθύνες για τα οξυμένα κτιριακά προβλήματα των σχολείων.
Με άλλα λόγια, κανένας από τους αρμόδιους φορείς, Υπουργείο Παιδείας, Δήμος ή άλλοι κρατικοί φορείς, δεν εξασφάλισαν όλα αυτά τα χρόνια χρηματοδότηση, υποδομές και προσωπικό για να υλοποιείται αναπόσπαστα η δίχρονη προσχολική εκπαίδευση. Και για να καλύψουν αυτό το πρακτικό κενό, όπου δεν επαρκούν τα κτίρια μπαίνουν προκάτ μέσα στις αυλές των υπαρχόντων Νηπιαγωγείων, Δημοτικών ακόμα και Γυμνασίων Λυκείων!
Ενδεικτικά, προ ολίγων μηνών προκάτ εγκαταστάθηκε και για τις σοβαρές ανάγκες του 10ου Νηπιαγωγείου Περιστερίου (Φιλικών), ενώ εδώ και πολλά χρόνια σε προκάτ στοιβάζονται και οι μαθητές του 10ου Λυκείου Περιστερίου (Ιωαννίνων).
Αυτό έχει σαν συνέπεια - όπως και στην περίπτωση του 44ου Νηπιαγωγείου Περιστερίου - να καταφεύγουν σε πρόχειρες επιλογές, που υποβαθμίζουν τα δικαιώματα των μικρών παιδιών για σωστή Προσχολική αγωγή και των Νηπιαγωγών τους που πρέπει να βρίσκουν διαρκώς λύσεις για τα κάθε λογής προβλήματα που αντιμετωπίζουν: πότε με τους μικρούς και ανεπαρκείς εσωτερικούς χώρους, πότε με την οχλαγωγία από τα παιδιά του δημοτικού που προαυλίζονται υποχρεωτικά άλλες ώρες, πότε με τις ελλείψεις στην απαραίτητη υλικοτεχνική υποδομή...
Οι γονείς και οι δάσκαλοι όλα αυτά τα χρόνια ζητάνε λύση για το οξύ κτιριακό πρόβλημα και όχι προχειρότητα. Λύση ουσιαστική, μόνιμη και δίκαιη για τις σύγχρονες παιδαγωγικές ανάγκες των παιδιών. Και τι άλλο μπορεί να σημαίνει αυτό εκτός από την ανέγερση (ή ενοικίαση) σύγχρονου κτιρίου που να πληροί όλες τις σχετικές προϋποθέσεις;
Η υποβάθμιση και η απαξίωση συνολικά της λειτουργίας της σχολικής μονάδας σχετίζεται δυστυχώς με πολλές πτυχές. Τα κτιριακά προβλήματα είναι μία απ’ αυτές. Όμως τίποτα δεν πρέπει να μένει αναπάντητο. Οτιδήποτε αφαιρεί από τα δικαιώματα των παιδιών στην ασφαλή και σωστή διαπαιδαγώγηση και ανάπτυξή τους πρέπει να βρίσκει όλους απέναντι, μαζί γονείς και δασκάλους.
Γράφει η Έρη Κασίμη, γονέας
