Γράφει η Γιούλη Ηλιοπούλου
Πόσες φορές πρέπει να πέσει κανείς από τα σύννεφα για να «σκοτωθεί»; Στις πόσες «πτώσεις» επέρχεται το «μοιραίο»; Έχει να κάνει με το ύψος του σύννεφου; Με τον τρόπο της πτώσης; Δεν έχω απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα (ρητορικά είναι, αλλά κρύβουν μεγάλη αλήθεια). Πάντως η σύγχρονη κοινωνία μου θυμίζει εκείνα τα κόμικς, στα οποία η ήρωας, αφού είχε περάσει από πάνω του αυτοκίνητο ή τρένο, αφού είχε πέσει από πανύψηλο βράχο σε γκρεμό, αφού είχε καταπιεί τόνους νερού, πνιγόμενος στη θάλασσα ή τον είχε χτυπήσει κεραυνός, σηκωνόταν μετά από ελάχιστα δευτερόλεπτα, τιναζόταν χαριτωμένα και συνέχιζε τη βόλτα του, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Αλώβητος. «Κυριλέ».
Κάπως έτσι έχουμε «καταντήσει». Τρομακτικές αποκαλύψεις βγαίνουν στη φόρα. Η σκοτεινή πλευρά της κοινωνίας αναφύεται σκοτεινότερη από ποτέ, παιδιά κακοποιούνται (και από τους οικείους τους πολλές φορές), περιστατικά που δεν τα χωρά ανθρώπινος νους συμβαίνουν, γυναικοκτονίες, κακοποιήσεις, βία, ανισότητες και στιγματισμός, παραλογισμός κυριαρχεί σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας και εμείς, ως άλλα καρτούν, τινάζουμε από πάνω μας τη σκόνη της φρίκης και του αποτροπιασμού και ξεφυσάμε ανακουφισμένοι που το κακό δεν αφορούσε εμάς για ακόμη μια φορά. Και χτυπάμε και κανένα ξύλο καλού-κακού. Και η ζωή συνεχίζεται.
Γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης «Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω». Φυσικά η προτροπή δεν είναι εύκολη. Ποιος από εμάς έχει αυτό το κουράγιο; Αλλά σίγουρα κάτι θα υπάρχει που θα μπορούμε να κάνουμε. Κάτι, έστω και πολύ μικρό. Μία μικρή συνεισφορά, που μπορεί να μοιάζει ασήμαντη, αλλά ενδέχεται να αποτελέσει κομμάτι σε κάτι μεγαλύτερο, κάτι ουσιωδέστερο και σημαντικότερο.
Παραδείγματος χάρη, μπορούμε να ξεκινήσουμε να «μιλάμε», να αρθρώνουμε λόγο, να σηκώνουμε ανάστημα στις περιπτώσεις που αντιλαμβανόμαστε αδικία, ακόμη κι αν αυτή δεν μας αφορά. Να υπερασπιζόμαστε το δίκαιο, το δικαίωμα κάποιου άλλου, που ίσως ο ίδιος δεν μπορεί να το κάνει. Για να μην φτάνουμε, μπροστά στο αποτρόπαιο, να λέμε: «Μα καλά, κανείς δεν είχε καταλάβει τίποτε; Πώς είναι δυνατόν; Κανείς δεν μπορούσε να κάνει κάτι; Γιατί κανείς δεν μίλησε;»
Αν σε κάποιο από όλα τα τραγικά και ακραία που ακούμε σήμερα, κάποιος είχε μιλήσει, κάποιος είχε κάνει κάτι, κάποιος είχε κινητοποιηθεί απέναντι στο κακό, πιθανότατα πολλά δεν θα είχαν συμβεί καν. Θα είχαν αποτραπεί καταστάσεις τραγικές ή λιγότερο τραγικές, που όμως αφήνουν ανεξίτηλα τραύματα και βαθιές πληγές. Δεν είναι ποτέ αργά, παρόλο που έτσι φαντάζει σήμερα. Έστω ας προσπαθήσουμε. Και πρώτη η γράφουσα.
