Η στήλη Αβάν – γκαρντ είναι μία αφορμή πειραματικής κοινωνικής παρατήρησης της πόλης του Περιστερίου. Της ανθρώπινης δραστηριότητας στην πόλη. Της αρχιτεκτονικής, της ιστορίας, της τέχνης και της αισθητικής.
Ο Κατέρης Δημήτριος είναι Αρχιτέκτονας εσωτερικών χώρων και σχεδιαστής προϊόντων, πτυχιούχος του Middlesex University of London και Πρόεδρος στον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων του 4ου δημοτικού Περιστερίου.
Ο Ηλιόπουλος Αποστόλης είναι Κοινωνιολόγος - υπ. διδάκτωρ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και Σκηνοθέτης με πολλές συμμετοχές και βραβεύσεις σε διεθνή και Ελληνικά φεστιβάλ, Υπεύθυνος του Κινηματογραφικού Εργαστηρίου του δήμου Περιστερίου από το 2009 μέχρι σήμερα και Αντιπρόεδρος στον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων του 4ου δημοτικού Περιστερίου.
Δημήτρης
Αυστηρά σχεδιαστικά χωρίζω τη ζωή μου σε τρία ισομερή τμήματα. Το πρώτο περιέχει τον πρώτο έρωτα, τη μυστηριώδη γειτονιά του Γκύζη. Το δεύτερο την κοσμοπολίτικη θεατρομάνα Κυψέλη και το τρίτο το Περιστέρι ως καταφύγιο. Το Περιστέρι για μένα είναι η πόλη της γυναίκας μου. Η πόλη που αναπτύσσονται τα παιδιά μου, μα πάνω από όλα η πόλη που μου χάρισε ελευθερία κίνησης και παρατήρησης. Ερχόμενος στο Περιστέρι, μεγαλωμένος στις περιοχές του Γκύζη και της Κυψέλης, ένιωθα ότι έκανα βήμα προς τη ζωή στην εξοχή. Ταυτόχρονα μη γνωρίζοντας κανέναν και χωρίς να υπάρχει κανένα συναισθηματικό δέσιμο με τον τόπο, απέκτησα ελευθερία κίνησης μεταξύ αγνώστων και αντικειμενικής παρατήρησης της πόλης. Δώδεκα χρόνια μετά, νιώθω ακόμα επισκέπτης της πόλης. Οι κάτοικοι μιας πόλης είναι οι σταθεροί αναγνώστες της. Οι επισκέπτες όμως είναι καλύτεροι παρατηρητές και αντικειμενικοί κριτές.
Αποστόλης
Γεννήθηκα και σκηνοθετήθηκε η ζωή μου στο Περιστέρι. Ήμουν μαθητής στο 4ο δημοτικό σχολείο στο οποίο τώρα πηγαίνει ο γιος μου και στο 1ο γυμνάσιο-λύκειο όπου θα βρεθεί κι αυτός σε λίγα χρόνια. Στο Περιστέρι γνώρισα τους πιο παλιούς και σημαντικούς μου φίλους, έζησα τον πρώτο μου έρωτα, τις πρώτες εφηβικές βόλτες στις δυο-τρεις καφετέριες τότε στο Μπουρνάζι, πριν τον πεζόδρομο της Εθνικής Αντιστάσεως, πριν την άνθιση της Βεάκη. Παίζαμε μπάλα με τους φίλους μου σε αλάνες στις οποίες τώρα έχουν χτιστεί πολυκατοικίες και τα καλοκαίρια σκαρφαλώναμε στη μάντρα του θερινού σινεμά, για να δούμε ταινία με τους υπεύθυνους να κάνουν ότι δεν μας βλέπουν. Καθώς τα χρόνια περνούν και η αθωότητα αντικαθίσταται από την πρακτική αντίληψη, το παλιό και οικείο εμφανίζει τις αιχμηρές πλευρές του και οι γλυκές αναμνήσεις συμπληρώνονται από τη γνώση όλων αυτών που η παιδική ματιά άφησε κάποτε εκτός κάδρου, ένας τόπος μπορεί να χάσει τη μαγεία του και οι άνθρωποι το δέσιμό τους μαζί του. Μπορεί όμως να συμβεί και το ακριβώς αντίθετο. Έζησα το Περιστέρι σε μια περίοδο οργιώδους ανάπτυξης και προόδου, το είδα να αλλάζει και να μεταμορφώνεται σε μια μοντέρνα πόλη με όλα τα καλά και τα κακά που αυτό συνεπάγεται και παρέμεινα πιστός εραστής της πόλης μου, με τη μεγάλη και πλούσιά της ιστορία, τα παλιά και τα νέα της βάσανα και το ελπιδοφόρο, πολλά υποσχόμενο μέλλον.
Δημήτρης
Είναι εύλογο ότι λόγω ιδιότητας παρατηρώ την αρχιτεκτονική της πόλης. Τα κτίριά της, τους δημόσιους χώρους που υπάρχουν για τους κατοίκους της και τη γενικότερη αισθητική των καταστημάτων, των επιχειρήσεων, των κατοικιών. Το πεδίο του πολιτισμού όμως μου προκαλεί ερωτήματα. Στο Περιστέρι υπάρχει ένας κινηματογράφος. Δεν ανεβαίνουν συχνά θεατρικές παραστάσεις. Δεν υπάρχουν μουσικές σκηνές. Δεν φιλοξενούνται εκθέσεις τέχνης. Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει άλματα ανάπτυξης, το κενό όμως που υπάρχει στον πολιτισμό και την τέχνη είναι ακόμα ορατό. Η πόλη αναπτύχθηκε και τώρα το επόμενο βήμα, κατά τη γνώμη μου, είναι ένα Αβάν – γκαρντ πολιτισμού, τέχνης και αρχιτεκτονικής. Το Περιστέρι μπορεί και οφείλει σε αυτούς τους τομείς να γίνει ο σπουδαίος γείτονας της Αθήνας.
Αποστόλης
Η αισθητική μας είναι ταυτόχρονα ιδιότητα και εργαλείο κι εξελισσόμαστε καλλιεργώντας την. Επεκτείνεται σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Υπάρχει στις σχέσεις μας με τους άλλους, στην επιλογή της καθημερινότητάς μας, ακόμα και στην πολιτική, ή τον αθλητισμό. Για τα μικρά παιδιά το ωραίο είναι το απαραίτητο για τη ζωή. Στην ενηλικίωση το ωραίο γίνεται ανεξάρτητη εννοιολογική οντότητα από τις πρωτογενείς ανάγκες και μετουσιώνεται σε μια νέα αυθύπαρκτη ανάγκη, εξίσου σημαντική για την επιβίωσή μας. Λειτουργώντας μέσα από την τέχνη ως μια αναπαράσταση του πραγματικού, ή του "κόσμου των ιδεών" (κατά Πλάτωνα) δημιουργεί τους δικούς του κανόνες, αλλά αφομοιώνεται από την πραγματικότητα και γίνεται μια χειροπιαστή καθημερινή αξία. Όσο πιο υψηλές μορφές του ωραίου μπορούμε να συλλάβουμε τόσο περισσότερο καλλιεργούμε την ικανότητά μας να αντλούμε το απαραίτητο για τη ζωή και να πετάμε τα άχρηστα. Αυτή τη συνεχή μου ανάγκη για εξέλιξη που πηγάζει από την αναζήτηση της ομορφιάς γύρω μου, μπόρεσα να την μοιραστώ, να τη μεταλαμπαδεύσω στους μαθητές μου ως δάσκαλος κινηματογράφου και υπεύθυνος του Κινηματογραφικού Εργαστηρίου του δήμου Περιστερίου από την αρχή της λειτουργίας του το 2009 μέχρι και σήμερα. Το Περιστέρι είναι η πόλη με τα περισσότερα δημοτικά εργαστήρια ερασιτεχνικής, καλλιτεχνικής δημιουργίας στην Ελλάδα και ευελπιστώ ότι στο άμεσο μέλλον θα μπορέσει να γίνει κοιτίδα πολιτισμού, εκτός από κέντρο εμπορίου και διασκέδασης.
Δημήτρης
Πρόσφατα στο 4ο δημοτικό σχολείο της πόλης μας ολοκληρώθηκε μια εικαστική παρέμβαση με πρωτοβουλία του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων σε συνεργασία με τον ζωγράφο Χαρίτο Δημήτριο. Ο ενθουσιασμός των παιδιών, τον γονιών και των εκπαιδευτικών έδειξε ότι η τέχνη ακουμπάει τον πυρήνα της ύπαρξής μας και μας πλημμυρίζει χαρά και ενέργεια, ακόμα και αν δεν γνωρίζουμε το γιατί. Η παρέμβαση στο σχολείο μας, η όψη της οικίας μας, το παγκάκι που θα βάλει ο δήμος, το χρώμα που θα επιλεχθεί, το εστιατόριο, το καφέ που θα ανοίξει. Όλα μαζί αποτελούν τη σύνθεση της πόλης. Για το μωσαϊκό της πόλης θα μιλάμε στη στήλη Αβάν – γκαρντ και για την αισθητική, που κατά τον Ραφαηλίδη, είναι η ηθική του μέλλοντος.
