Η «άδοξη» λήξη μιας επιτυχημένης (;) συνεργασίας
Του Αλέξανδρου Λαλάκου
Ο δήμος Αγίας Βαρβάρας είναι ο πρώτος δήμος στην Ελλάδα με αναγνωρισμένη από το Υπουργείο Πολιτισμού Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης από το 1999. Στη συγκεκριμένη σχολή μάλιστα κατά περιόδους έχουν διδάξει, μεταξύ άλλων, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, ο Γιάννης Βόγλης, ο Πέτρος Φυσσούν και άλλοι. Αναπτύσσει δραστηριότητες είτε εκπαιδευτικού χαρακτήρα όπως σεμινάρια σκηνοθεσίας, θεάτρου, κινηματογράφου, δημιουργία ντοκιμαντέρ αλλά και δραστηριότητες που αποσκοπούν στη διάχυση της θεατρικής και καλλιτεχνικής παιδείας στην τοπική κοινωνία. Με το κοινωνικό θέατρο και τη λειτουργία του θεατρικού εργαστηρίου του δήμου κατέχει την πρώτη θέση σε παροχή καλλιτεχνικής παιδείας στην τοπική κοινωνία. Όλα αυτά ξεκίνησαν απ’ τη συνάντηση του δημάρχου Λάμπρου Μίχου με τον ηθοποιό Δημήτρη Παπαγιάννη πριν 21 χρόνια και από τότε υπήρξε μία επιτυχημένη πορεία, κατά την οποία αναδείχθηκε πολιτιστικά η Αγία Βαρβάρα. Να όμως που η πετυχημένη συνύπαρξη και συνεργασία δεν έχει αίσιο τέλος. Θα το καταλάβετε αν διαβάσετε τη συνέντευξη που ακολουθεί, στην οποία ο επιτυχημένος, κατά κοινή ομολογία, διευθυντής της σχολής, Δημήτρης Παπαγιάννης, μου εξομολογείται τις απόψεις του, τις θέσεις του –ενίοτε και τα συναισθήματά του- βγάζοντας απογοήτευση αλλά και έκπληξη για τον τρόπο που τερματίστηκε η συνεργασία αυτή.
Η αρχή της δραματικής σχολής του δήμου Αγίας Βαρβάρας
Το 1997, με κάλεσε ο δήμαρχος Λάμπρος Μίχος (ήμασταν φίλοι από παλαιότερα, γιατί ήταν δικηγόρος στον Σύλλογο Ηθοποιών) και μου πρότεινε να ασχοληθώ με το Θεατρικό Εργαστήρι του δήμου Αγίας Βαρβάρας. Αποδέχτηκα την πρόσκληση και αρχικά ασχολούμουν με το ερασιτεχνικό Εργαστήρι του δήμου. Μέσα σε 2 χρόνια κατέκτησε όσα βραβεία υπήρχαν στη χώρα. Πήγαμε πολύ καλά, διαπρέψαμε.
Περί δημιουργίας της σχολής
Έκανα πρόταση στον δήμαρχο και του είπα ότι αφού παρουσιάζει τέτοια δυναμική το εργαστήρι, γιατί να μην ξεκινήσει και μία δραματική σχολή; Γιατί πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει αποκέντρωση στον πολιτισμό και ο κάθε δήμος να παράγει πολιτισμό. Ο δήμαρχος αποδέχτηκε την πρότασή μου και εγώ, λόγω της φιλίας μου με τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, του ζήτησα τη συνδρομή και τη βοήθειά του. Οφείλω λοιπόν να ευχαριστήσω τον Λάμπρο Μίχο ο οποίος εμπιστεύθηκε το όραμά μου και εμένα προσωπικά.
Η αλλαγή της έδρας
Για τη δημιουργία μιας δραματικής σχολής υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις, στη βάση του Νόμου 1158/80. Ο νόμος αυτός λέει ότι ο δήμος επιλέγει τον διευθυντή, τον στέλνει στο Υπουργείο και αν έχει τα προσόντα, το Υπουργείο συνιστά μία επιτροπή, η οποία αφού εξετάσει τον φάκελο, τον εγκρίνει, κατόπιν ο δήμος στέλνει τα δικά του έντυπα για τον χώρο που θα λειτουργήσει η σχολή, τις υποδομές, προδιαγραφές κλπ.
Ο δήμος τότε είχε έναν χώρο, αυτόν του πνευματικού του κέντρου και έτσι δημιουργήθηκε εκεί η Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης του Πνευματικού Κέντρου Αγίας Βαρβάρας. Το κτίριο όμως αυτό αποδείχτηκε μικρό, αφού οι μαθητές από 50 τη δεύτερη χρονιά, έγιναν 75 και πολύ περισσότεροι στη συνέχεια, με αποτέλεσμα να γίνονται μαθήματα και σε άλλα κτίρια. Το 2009 μπροστά σε αυτά τα δεδομένα και επειδή ήταν και παλαιωμένο το κτίριο αλλάξαμε κτίριο και ο δήμος μας έφερε εδώ στην ΒΙΟΧΡΩΜ.
Ο ιστορικός χώρος
Εδώ είναι ένας χώρος ιστορικός, το παλιό εργοστάσιο της ΒΙΟΧΡΩΜ, που τώρα ανήκει στον δήμο, τον οποίο σταδιακά μετατρέψαμε σε πολιτισμικό σημείο. Έχουμε κάνει εδώ πάνω από 250 παραστάσεις θεατρικές ή ποιητικές μαζί. Εκτός αυτού δημιουργήσαμε το κοινωνικό θέατρο, το οποίο αποτάθηκε στα ιδρύματα, στο Νοσοκομείο Παίδων, το Δρομοκαΐτειο, τις φυλακές, διάφορες κοινωνικές ομάδες κ.ο.κ.
Σχετικά με τα προβλήματα του χώρου
Για παράδειγμα δεν είχαμε τουαλέτες που να εξυπηρετούν τους τόσους μαθητές και καθηγητές. Με επιστολές ζητούσα και στον δήμαρχο Λάμπρο Μίχο και στον μετέπειτα δήμαρχο Γιώργο Καπλάνη να μας λύσουν κάποια από τα προβλήματα αυτά, διότι δεν αρκεί να εισπράττεις τα εύσημα από τον πολιτισμό ως δήμος, αλλά πρέπει και να στηρίζεις έμπρακτα τον πολιτισμό. Εμείς προσφέραμε πάρα πολλά, έχουν περάσει από τη σχολή τουλάχιστον 68 καθηγητές και εκατοντάδες μαθητές. Συνέχισα να πιέζω τον προηγούμενο δήμαρχο ώστε να λυθεί και το νομικό σκέλος της λειτουργίας της σχολής, αφού είχε καταργηθεί το πνευματικό κέντρο. Ενημέρωσα και το Υπουργείο ότι λειτουργούμε χωρίς έδρα, διότι όταν μετακινηθήκαμε εδώ από το πνευματικό κέντρο, δεν δηλώσαμε στο Υπουργείο τον συγκεκριμένο χώρο ως έδρα της σχολής. Δηλαδή για το Υπουργείο αλλά και για όλους τους αρμόδιους φορείς έδρα μας είναι το πνευματικό κέντρο, με το οποίο δεν έχουμε πλέον καμία σχέση.
Αδήλωτη η μεταφορά
Από το 2010 που καταργήθηκε το πνευματικό κέντρο και μετακομίσατε εδώ δεν δηλώθηκε η μεταφορά της σχολής, γιατί αν δηλωνόταν θα έπρεπε να γίνουν χαρτιά από την αρχή κλπ. ενημέρωσα και τον σημερινό δήμαρχο αλλά μου απάντησε ότι σκεφτόταν να ενεργήσει κάπως αλλιώς σε σχέση με τη δραματική σχολή.
Για τη στάση του Δημάρχου
Από τη μέρα που επανήλθε ο κ. Μίχος, τον καλωσόρισα. Ο ίδιος όμως, χωρίς να καταλάβω τον λόγο, από την ημέρα που εξελέγη, μέχρι τώρα που μιλάμε (Σ.Σ: 29/6/20), δεν έχει φανεί καν στη σχολή. Αν και ως δήμαρχος όφειλε να το κάνει, προφανώς είχε τους λόγους του και νομίζω ότι ήταν -αν όχι υποχρεωμένος-, είχε όμως την ηθική υποχρέωση σε έναν συνεργάτη του και θεμελιωτή της σχολής όλα αυτά τα χρόνια να του ξεκαθαρίσει τη στάση του, να του ξετυλίξει τα σχέδιά του.
Απογοήτευση και πίκρα
Είναι η τελευταία μου χρονιά στη διοίκηση της σχολής και θέλω να αφήσω έργο. Δεν μου αρέσει η απαξίωση. Κανείς από τη διοίκηση του δήμου όλη αυτή τη χρονιά δεν έχει έρθει εδώ. Κάναμε π.χ. μία μικρή γιορτή για να τιμήσουμε τον Κ. Γεωργουσόπουλο, επειδή βραβεύτηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Δεν παραβρέθηκε ουδείς. Ούτε καν στην έναρξη της χρονιάς. Ήθελαν να απαξιώσουν τη σχολή. Ήταν μία τοξική χρονιά. Για να καταλάβεις, η προηγούμενη διοίκηση μας είχε παραχωρήσει για τις ανάγκες της σχολής μία αίθουσα, την οποία ανακαινίσαμε όλοι μαζί οι άνθρωποι της σχολής. Μόλις ανέλαβε η τωρινή διοίκηση, η αίθουσα κλειδώθηκε, ο Λάμπρος Μίχος, ο άνθρωπος με τον οποίο συμπορευτήκαμε, δημιουργήσαμε μαζί, άλλαξε, μεταλλάχθηκε. Είχε προφανώς τους λόγους του, τους οποίους βέβαια δεν θέλησε να πει ποτέ. Εγώ παρόλο που παραιτήθηκα, παρέμεινα στη σχολή, γιατί δεν ήθελα να την εγκαταλείψω, για να βοηθήσω.
Τελικά ήρθε η παραίτηση
Παραιτήθηκα γιατί είδα το αδιέξοδο, το ότι η σχολή λειτουργούσε μέσα σε έναν ΧΥΤΑ με απορριμματοφόρα και λύματα, το ότι λειτουργούσαμε χωρίς άδεια, όχι μόνο από το Υπουργείο αλλά και από την πολεοδομία. Και όταν εκλέχτηκε ο Μίχος, διαπίστωσα ότι δεν είχε σκοπό να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Η άδεια είναι για το κτίριο στην Σερίφου 3, για το παλιό πνευματικό κέντρο, όχι για εδώ. Δηλαδή ο φορέας αυτός (Ανώτατη Δραματική Σχολή πνευματικού κέντρου Αγίας Βαρβάρας) έχει λήξει από το 2010, δεν υπάρχει πια. Πρέπει να αδειοδοτηθεί καινούργιος φορέας με καινούργια έδρα, καινούργιο καταστατικό και σφραγίδα, για να είναι όλα νόμιμα.
Προκήρυξη για νέο διευθυντή!
Με ενοχλεί το ότι προσπαθούν να μου επιρρίψουν την απαξίωση της σχολής. Δεν ευθύνομαι εγώ που κοινοποιώ τα κακώς κείμενα, αν ανατρέξετε και στον τοπικό τύπο, το έχουν κάνει νωρίτερα από μένα, με δημοσιεύματα τύπου «Τι δουλειά έχουν τα απορριμματοφόρα στη δραματική σχολή;». Εγώ έχω δουλέψει συνεχόμενα 24ωρα γι’ αυτή τη σχολή και για το Θεατρικό Εργαστήρι του δήμου επίσης. Εγώ δεν έδωσα στοιχεία σε καμία εφημερίδα (Σ.Σ: Εννοεί το δημοσίευμα που έκανε το DOCUMENTO για την πρόσληψη του νέου διευθυντή της σχολής που είναι κουμπάρος με τον δήμαρχο). Η μόνη καταγγελία που έχω κάνει είναι στο Υπουργείο Πολιτισμού, σχετικά με την άδεια λειτουργίας της σχολής. Και εν μέσω όλων αυτών έρχεται η προκήρυξη για νέο διευθυντή της σχολής. Διευθυντή σχολής, όταν η ίδια η σχολή λειτουργεί έκνομα, χωρίς αδειοδότηση, χωρίς καν υποδομές.
Καταγγελτικός επίλογος
Θα ήθελα να ρωτήσω προς τους αρμόδιους στον Δήμο «Γιατί η σχολή μας πεθαίνει στα σκουπίδια; Γιατί απαξίωσαν έτσι τη σχολή μας; Γιατί απαξίωσαν την 24ετή πολυεπίπεδη προσφορά μου στον δήμο και το θεατρικό εργαστήρι και την κορυφαία δραματική σχολή της χώρας; Γιατί μέσα από την επιχειρούμενη σπίλωσή μου, προσπαθούν να ρυθμίσουν και να νομιμοποιήσουν τις ανειλημμένες χρεώσεις και υποχρεώσεις τους;» Αποδεκτά όλα, αποδεκτά τα σκουπίδια που διαχειρίστηκα, τα λύματα που αγωνίστηκα να διώξω, αποδεκτά τα απορριμματοφόρα που εισέπνεα, αποδεκτά όλα, όμως ένα πράγμα δεν είναι αποδεκτό. Δεν αποδέχομαι την…γκεμπελικής σύνθεσης λάσπη, τη διαβολή, με την οποία θέλουν να με φέρουν σε αντιπαράθεση με τους καθηγητές και σπουδαστές της σχολής, αυτό δεν περιποιεί τιμή σε κανέναν, αυτό είναι ντροπή. Με απαξίωσαν με την απίσχναση και την κατάργηση της σχολής μέσα στα βοθρολύματα και τώρα προσπαθούν να με σπιλώσουν, να με καταστήσουν αναξιόπιστο έναντι όλων εδώ.
