της Γιούλης Ηλιοπούλου
Αν και άργησε πολύ να γίνει επίσημα νόμος και συνείδηση (η συνείδηση δεν έχει επιτευχθεί εξ’ ολοκλήρου ακόμα) η διαφοροποίηση στην αντιμετώπιση των ζώων συντροφιάς είναι μια πραγματικότητα.
Φυσικά ο νόμος είναι κάτι τυπικό και η εφαρμογή του εξαρτάται από τον άνθρωπο, από αυτόν που οφείλει να τον εκτελέσει και να τον ακολουθήσει. Και μέχρι να φτάσουμε μέχρι εκεί, ο δρόμος είναι μεγάλος και μάλλον ανηφορικός.
Γιατί ο «Άνθρωπος» - ως το έλλογο ον που κυριαρχεί στον πλανήτη- θεωρεί τα υπόλοιπα όντα υποδεέστερα. Και αρέσκεται να τα δένει, να τα χτυπά, να τα κακομεταχειρίζεται, να τα κλείνει σε κλουβιά, να τα φονεύει κατά βούληση. Τα πρόσφατα παραδείγματα πολλά και ανατριχιαστικά. Το γαϊδουράκι που ο ευυπόληπτος τοπικός παράγοντας είχε δεμένο και το έσερνε από την καρότσα του αγροτικού του αυτοκινήτου, μέχρι τα κρεμασμένα σκυλάκια και τα γατάκια που δέχονται κλωτσιές, χωρίς κανέναν λόγο.
Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις η επίσκεψή μου στο Πάρκο Σκύλων του δήμου Περιστερίου. Εκεί η εικόνα –ευτυχώς- αποπνέει αγάπη και φροντίδα, σε μία συνύπαρξη ανθρώπου και ζώων συντροφιάς αρμονική, τρυφερή και επωφελή και για τους δύο. Είναι επιβεβλημένη η επιβράβευση στους δήμους που μεριμνούν για τα αδέσποτά τους, στους πολίτες που φροντίζουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα κατοικίδιά τους, στους κάθε λογής Φιλοζωικούς Συλλόγους που μάχονται για τα ζώα και τα δικαιώματά τους.
Αλλά δεν μπορεί να μην σκεφτεί κανείς πόσο αργήσαμε ως χώρα να αναγνωρίσουμε αυτά τα δικαιώματα. Πόσες φορές έχουμε θρηνήσει άτυχα ζώα που κάποιος άνθρωπος αποφάσισε χωρίς λόγο τον θάνατό τους; Πόσα ζώα συντροφιάς δεν εγκαταλείπονται στην τύχη τους, απλά και μόνο επειδή ο ιδιοκτήτης τους τα βαρέθηκε; Πόσες φορές οι δήμοι και οι αρμόδιοι φορείς αποδείχθηκαν λίγοι και ανεπαρκείς στη φροντίδα των αδέσποτων;
Σίγουρα η κατάσταση έχει βελτιωθεί σε σχέση με το παρελθόν. Ο τελευταίος νόμος για τα ζώα συντροφιάς είναι ενδεικτικός για τη στροφή της κοινωνίας και της πολιτείας προς την κατεύθυνση της ουσιαστικής μέριμνας για τα δικαιώματα των ζώων. Με ικανοποίηση ακούμε για χειροπέδες στους βασανιστές των ζώων και τσουχτερά πρόστιμα σε καταπατητές των δικαιωμάτων τους.
Απομένει να γίνει βίωμα του καθενός ότι με τα υπόλοιπα έμβια όντα συνυπάρχουμε αρμονικά σε μία σχέση αλληλεξάρτησης και αλληλεπίδρασης. Αυτό άλλωστε είναι και το συμφέρον μας. Δεν κυριαρχούμε, δεν είμαστε μονάρχες, καταπατητές, βασανιστές, γιατί απλά μπορούμε. Η κατανόηση της σημασίας της αλληλεξάρτησης όλων των όντων του οικοσυστήματος είναι το κλειδί για μία ισορροπημένη διαβίωση.
Σε μία δυστοπική κοινωνία του μέλλοντος ίσως τα ζώα θα κυριαρχούν και θα έχουν δεμένους τους ανθρώπους με λουράκι, κλεισμένους σε κλουβιά, εγκλωβισμένους σε μπαλκόνια και αυλές με αλυσίδες. Ελπίζω τότε να κυριαρχήσει η λήθη και εκείνα να μην θελήσουν να ανταποδώσουν τη συμπεριφορά κάποιων διπόδων…
