Κατά τη λαϊκή ρήση «αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει». Πόσο μάλλον αν το «σπίτι» σου αξίζει –και με το παραπάνω- τον έπαινο. Στο δημοσιογραφικό μας «σπίτι», στη δημοσιογραφική μας οικογένεια, συμπεριλαμβάνεται ένα νέο ταλαντούχο άτομο, ένα χαρισματικό μυαλουδάκι, που φροντίζει ώστε κάθε φορά η LIFE να είναι ένα φρέσκο, απολαυστικό -χάρμα οφθαλμών- έντυπο που σε κερδίζει με την αισθητική του προσέγγιση.
Είναι η Κατερίνα Παπαβομβολάκη, η Κατερίνα «μας», που στα 21 χρόνια της επιδεικνύει ένα εξαιρετικά ώριμο καλλιτεχνικό ταλέντο. Είναι γραφίστρια και φυσικά δεν περιορίζεται μόνο στα δικά μας. Δημιουργεί έργα πρωτότυπα, δυναμικά, με ποικίλες προεκτάσεις, με σαφές κοινωνικό και πολιτικό μήνυμα. Μερικά από αυτά τα έργα είχαμε τη χαρά να απολαύσουμετο 2018, όταν η Κατερίνα παρουσίασε μία έκθεση ψηφιακής τέχνης, με τίτλο «Speak up» στο ιστορικό κλαμπ DECADANCE των Εξαρχείων και φυσικά βρεθήκαμε εκεί.

Κατερίνα, ποιες είναι οι καλλιτεχνικές σου επιρροές; Ο συνδυασμός της τέχνης και της μουσικής της δεκαετίας του ’60, αποτελεί την απαρχή της πιο σοβαρής ενασχόλησής μου με τα εικαστικά. Καλλιτέχνες όπως οι Andy Warhol, Alan Fletcher και Salvador Dali με οδήγησαν σε μια πιο αντι-πειθαρχική πολιτική μιας ριζοσπαστικής κουλτούρας, επηρεάζοντας βαριά την τεχνική μου. Δεδομένου ότι η μουσική είναι το πάθος μου, εκτός της γραφιστικής, ένα μεγάλο μέρος των καλλιτεχνικών μου επιρροών είναι μουσικής φύσης. Stones, Beatles, Dylan,και άλλοι εμφανίζονται άμεσα ή και σαν ιδέα σε έργα μου.
Υπάρχουν άνθρωποι που σε επηρέασαν στην εφηβική σου ηλικία ή αποτέλεσαν για σένα έμπνευση; Οι γονείς μου, αναμφισβήτητα. Προέρχομαι από μια καλλιτεχνική προσκείμενη οικογένεια—ο πατέρας μου είναι χρόνια μουσικός παραγωγός στο χώρο της δισκογραφίας, ενώ η μητέρα μου είναι ραδιοφωνική παραγωγός από τότε που τη θυμάμαι. Οι δυο τους γνωρίστηκαν ως σπουδαστές γραφιστικής, οπότε δεν απείχα και πολύ.
Ποια ακριβώς τεχνική χρησιμοποιείς/ακολουθείς; Η κύρια τεχνική που χρησιμοποιώ λέγεται collage art. Ένα σύμπλεγμα από αντικείμενα, έννοιες και ανθρώπους που συνάδουν με το μήνυμα του εκάστοτε καλλιτέχνη. Είναι χαοτικό, γι’ αυτό και το επιλέγω.
Ποιο είναι το πρώτο έργο που έφτιαξες; Έφτιαξα το πρώτο μου γραφιστικό έργο πριν τρία χρόνια—νομίζω απεικόνιζε τους Beatles.
Πώς ανακάλυψες το ταλέντο σου στο συγκεκριμένο είδος τέχνης; Δεν ανακάλυψα κάποιο ταλέντο. Απλώς το απολαμβάνω και έχω όρεξη να δημιουργώ.
Οι σπουδές σου στη γραφιστική σε έχουν επηρεάσει; Θα μπορούσες ενδεχομένως να εκφραστείς και με άλλα μέσα, με κάποια άλλη μορφή τέχνης (π.χ. σκίτσο, στο οποίο -τονίζω- ότι είσαι πάρα πολύ καλή); Σίγουρα οι σπουδές μου στη γραφιστική με ωθούν να ξεδιπλώσω τις ιδιότητες μου και σε άλλους τομείς, με διαφορετικά μέσα. Υπάρχουν αρκετοί καθηγητές που με εμπνέουν να ασχοληθώ και με άλλες —πιο μετριοπαθείς— πτυχές της γραφιστικής. Με το σκίτσο ασχολούμαι από μικρή ηλικία ερασιτεχνικά, ενισχύοντας τις γνώσεις μου στη σχολή.
Ποια ανάγκη σου καλύπτεις μέσω των έργων σου; “Παλεύω” ενάντια στις υλικές ανισότητες και τις ηθικές πληγές που έχει δημιουργήσει ο φασισμός— εξυμνώ τα κοινωνικά κινήματα που δεν σιώπησαν ποτέ. Έργα που παρουσιάζουν πρόσωπα με ιδιότυπες απόψεις, από τόσο διαφορετικές δεκαετίες. Τα κοινωνικά κινήματα γεννώνται από την υιοθέτηση κοινών στόχων της εκάστοτε εποχής, αλλά για να τα καταφέρουν και να συνεχίσουν να υπάρχουν στον χρόνο, πρέπει να μετατραπούν σε θεσμό. Η θεσμοποίηση των κινημάτων αυτών, κυρίως από τη νεολαία, είναι σαν μία δήλωση πως “είμαστε εδώ και τώρα και πάντα και όπως το ’40”. Αυτό προσπαθώ να εκφράσω κι εγώ με τη σειρά μου μέσα από τα έργα μου.
Τα συγκεκριμένα έργα είναι «καταγγελτικά». Ποιο μήνυμα θες να περάσεις; Δεν περνάω κανένα μήνυμα. Τα έργα μου είναι ο φόρος υποτέλειάς μου σε εκείνους τους οραματιστές που αφιέρωσαν τη ζωή —και το θάνατό τους— στον αγώνα.
Βλέπω στα έργα σου μία κλίση στη «σουρρεαλιστική γραφή». Πόσο ισχύει αυτό; Η προσπάθεια που έκανα είναι η δουλειά μου να απεικονίζει την πραγματικότητα χωρίς όμως να ιδεαλιστεί. Αποσκοπώ στη σταθερότητα, δουλεύοντας με καθολικά και εύκολα αναγνωρίσιμα αντικείμενα, όπως τα λουλούδια ή οι γραφομηχανές. Δεν αποδίδω τον όρο “σουρρεαλισμό” τη στιγμή που κάποιος θαυμάζει τον πιο σουρρεαλιστικό πίνακα του Μαγκρίτ στο ομώνυμο μουσείο.
Το έργο σου δίνει αισιόδοξο ή απαισιόδοξο μήνυμα σχετικά με τις υπαρξιακές αγωνίες του σύγχρονου ανθρώπου; Δείτε το όπως θέλετε. Δεν μπορώ να υποδείξω την αισιοδοξία σε έναν απαισιόδοξο, ούτε την απαισιοδοξία σε έναν αισιόδοξο. Μπορώ μόνο να τους παρουσιάσω την “αλήθεια” μου.
Τι μουσική ακούς; Αρκετή κλασσική ροκ, τζαζ, μπλουζ. Κλασσική μουσική σε ορισμένες περιπτώσεις.
Αγαπημένο τραγούδι; Αν έπρεπε να επιλέξω για την εποχή, θα έλεγα το Subterranean Homesick Blues, Dylan.
Αγαπημένη ταινία; Αγάπησα το “Loving Vincent”.