Γράφει η Γιούλη Ηλιοπούλου

Διαβάζοντας πρωτοσέλιδα ή πρόσφατα timelines:

«Σοκ βίας στον αγώνα 1ο ΓΕΛ Χαϊδαρίου – 2ο ΕΠΑΛ Αιγάλεω»

«Μετά από τα δύο περιστατικά οπαδικής βίας στην Νέα Ερυθραία με θύματα ανηλίκους, νέο συμβάν σημειώθηκε χθες το βράδυ στο Περιστέρι».

«Περιστέρι: Επίθεση με οπαδικά κίνητρα σε ανηλίκους- Τους ρώτησαν «τι ομάδα είσαι».

«Θεσσαλονίκη: Πέντε νεαροί πίσω από οπαδική επίθεση και ληστεία σε βάρος 22χρονου Από 18 έως 20 ετών οι ηλικίες των εμπλεκόμενων».

«Επεισόδια στον Ρέντη: Σεσημασμένος για οπαδική βία ο ηθικός αυτουργός, εκτιμούν οι Αρχές».

«Συνελήφθη και ομολόγησε o οπαδός που έριξε τη φωτοβολίδα στον αστυνομικό που χαροπαλεύει».

Συνεχή είναι τα περιστατικά οπαδικής βίας με θύματα ενήλικους αλλά και ανηλίκους το τελευταίο διάστημα. Και να μην ξεχνάμε τους πρόσφατους θανάτους νέων ανθρώπων, σε δολοφονίες με οπαδικά κίνητρα. Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Γίνονταν πάντα; Το τελευταίο διάστημα έχουν οξυνθεί ή απλά τώρα προβάλλονται περισσότερο στα ΜΜΕ; Γιατί τα νέα παιδιά (τις περισσότερες φορές πρόκειται για νεαρά άτομα, χωρίς βέβαια να εξαιρούνται οι μεγαλύτερες ηλικίες) δρουν κατ’ αυτόν τον ακραίο τρόπο; Γιατί είναι τόσο φανατισμένα και στο άκουσμα της αντίθετης ομάδας ξεσπούν με γροθιές και κλωτσιές, χωρίς να σκέφτονται ότι κάτι μπορεί να πάει πολύ στραβά; Γιατί δεν χαίρονται με το πραγματικό νόημα και την αξία του αθλητισμού; Τι έχει πάει στραβά;

Έχω βρεθεί σε γήπεδο, σε αγώνα με θεωρητικά χαμηλό οπαδικό ενδιαφέρον και έχω μείνει άναυδη με τον τρόπο αλλά και την «ποιότητα» των αντιδράσεων μερίδας οπαδών (δεν μπορώ να τους χαρακτηρίσω φιλάθλους) εκατέρωθεν. Σε κρίσιμες στιγμές του αγώνα, σε αμφιλεγόμενες φάσεις του ή απλά σε αποφάσεις των διαιτητών μη αρεστές, ξεκινούσε ένας οχετός ύβρεων, μια έκρηξη θυμού και αδρεναλίνης. Ντρεπόμουν που μαζί με τον μικρό μου ανιψιό ακούγαμε αυτόν τον λεκτικό «πλούτο», τον οποίο αναπόφευκτα θα ακούσει όποιος επιλέξει να δει έναν αγώνα μέσα στο γήπεδο, ανεξαρτήτως αθλήματος, κατηγορίας, τοποθεσίας και βαθμολογικής σημασίας.  

Όταν ξεκινά η συζήτηση για κάτι τόσο σοβαρό που ενέχει ανθρώπινες απώλειες και έχει τόσο βαρύ κοινωνικό αντίκτυπο, προφανώς οφείλουμε να είμαστε σοβαροί, μετρημένοι και ο λόγος να είναι τεκμηριωμένος και ουσιώδης. Πάρα πολλά ΜΜΕ ξεκινούν ένα «ριάλιτι», που διεγείρει απλά το συναίσθημα, που δεν έχει μέτρο και όρια, χωρίς όμως να αναζητούν στη συζήτηση που διεξάγεται τα πραγματικά αίτια όλων αυτών. Αλληλοκατηγορίες, διάχυση ευθυνών, απόκρυψη ή αποσιώπηση των ουσιαστικών πλευρών του προβλήματος και εν τέλει αναμάσημα των ίδιων κλισέ, χωρίς ουσιαστική πρόοδο στον διάλογο.

Το άτομο επιλέγει την οπαδικότητα και ως απάντηση στα πολλά και άλυτα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Αυτή του δίνει μία ψευδαίσθηση ταυτότητας, την αίσθηση του «ανήκειν», την αίσθηση της αναγνώρισης και της δύναμης μέσα σε μια ομάδα. Εκεί στην ομάδα όμως η ευθύνη διαχέεται, χάνεται μέσα στα μέρη της ομάδας κι έτσι οι πράξεις χάνουν την πραγματική τους βαρύτητα. Εύκολα ο οπαδός στο κέλευσμα της ομάδας θα αρπάξει το καδρόνι και θα κυνηγήσει τον αντίπαλο, χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες της πράξης του.

Οι νέοι μας χρειάζονται διαφορετικά, υγιή πρότυπα. Είναι ανάγκη μέσα στη σύγχρονη κοινωνία των ανισοτήτων, της αδικίας, της αναξιοκρατίας, του μηδενισμού, της απουσίας προτύπων και αξιών, του ατομισμού να βρούμε αναχώματα για τα παιδιά (και για όλους βέβαια, αλλά τα παιδιά έχουν την προτεραιότητα). Είναι πάρα πολύ μεγάλη κουβέντα, αλλά κάποτε πρέπει να την ανοίξουμε σοβαρά. Με επιχειρήματα και θέληση για αλλαγή.

 «Σπείρε αγάπη κι ας μη θερίσεις. Έτσι, για να μοσχοβολάει ο τόπος»

Σ. Ποταμίτης